Tot halverwege de 20e eeuw liepen de olijfbomenvelden van Bierge door tot waar het zicht reikte. De terrassen rukten stukken grond van de berg los, daar waar indrukwekkende verhogingen met oude olijven gevestigd waren.

De oogst vond plaatst tijdens de koudste maanden van het jaar en werd soms verlengd tot aan maart, waardoor er continue geoogst werd totdat de lente haar intrede deed.

Het einde van de oogst was een belangrijke gebeurtenis en reden voor een feest. Als er een familie klaas was met de oogst dan werd dit rondgebazuind in het dorp door de bel te luiden en een olijventak aan het balkon te bevestigen. Tijdens deze avond wordt er geit met aioli gegeten, poncho gedronken en wordt er gedanst door iedereen die zich graag bij dit feest wil aansluiten. Omdat de oogst geleidelijk aan afnam, werd bijna elke avond het "einde" in een ander huis gevierd.

Deze oliemolen werd gebouwd in 1930. De dorpsbewoners waren allemaal voor een of meerdere aandelen eigenaar. Voor ieder aandeel kon je kreeg je een persing. Maar veel eigenaren hadden meer persbeurten nodig dan hun aantal aandelen ze verschafte. De daaropvolgende persingen werden daarom in beurten georganiseerd, volgens een strikte lijst. De aandeelhouder was hierbij verschuldigd van zijn dagloon.

Het persen ging 24 uur per dag door; er waren 4 bankwerkers aanwezig die na 12 uur werken werden afgewisseld. Ook aten en sliepen zij hier. 

In Bierge leefde men van de olie. Om te kunnen overleven ruilden de inwoners van Bierge zeep en wijn tegen stro uit de zuidelijke dorpen en tegen aardappels en peulvruchten uit de bergdorpen: Pedruel, Rodellar, Bara, Binuestre, Villanuba Secorún, Matidero, Otín...

Toen de productie verbeterde dankzij de nieuwe machine werd een groot gedeelte van de olie in Tortosa verkocht, zij verkochten het op hun beurt weer aan Tárrega om er brandewijn en zeep van te laten maken.