De zielen van de overledenen hebben tot de eerste november de tijd om zich te installeren op de plek die de natuur hen heeft aangewezen: de onderwereld. Om de verloren zielen te begeleiden heeft men in Somontano vele rituelen ontwikkeld. Herrie, gebeden, lichten en voedsel moet de overgang makkelijker maken. Elk jaar opnieuw wordt dit herleefd in Radiquero tijdens Noche de Ánimas.
Allerheiligen was zowel een dag van rouw en gebed als een blijk van respect en herinnering aan de doden. ‘s Ochtends begaven de vrouwen zich naar het kerkhof om de graven van hun geliefden te versieren met bloemen. De kinderen maakten overdag doodshoofden van pompoenen die in de moestuinen gekweekt werden als voedsel voor de varkens. In de middag, net voor het donker werd, werd de rozenkrans gebeden. Eindelijk, als de “Noche de Ánimas” gevallen was, werd de stilte verbroken door het luiden van de klokken, die uur na uur de dodenslag luidden. De kinderen liepen door de straten van het dorp met een kaars in de uitgeholde pompoen, een ritueel dat de dolende geesten moest verjagen naar de plek waar ze hoorden.
Die nacht, in de huizen rond het haardvuur, werden verhalen verteld van begraafplaatsen, heksen, van dwergen en verdwenen mensen, terwijl ze heilige botten, beignets en panellets aten.
In Radiquero worden op 1 november nog altijd doodshoofden gemaakt van pompoen en Noche de Ánimas geeft het dorp een feestelijk en tegelijk duister karakter. De mensen komen samen, vertellen verhalen en mysterieuze vertellingen, organiseren workshops en eten heerlijke zoetigheden.
.
