Volgens deze legende zou de Heilige Maagd Maria van Dulcis boven een honingraat verschenen zijn, op deze plek werd daarom een heiligdom voor haar werd gebouwd.

Het heiligdom van Dulcis, dat halverwege de loop van de Vero gelegen is, veranderde al snel in een belangrijk centrum voor bedevaartgangers. Pelgrims uit dichtbij gelegen dorpen kwamen hier samen om de Maagd Maria gunstig te stemmen. Elke keer wanneer zij zich toevertrouwden aan de maagd, geschiedde er een wonder.

Zij genas de invaliden, voorkwam dat mensen verdronken wanneer de rivier buiten haar oevers trad en wist kinderen te behoeden voor verschrikkelijke ziektes zoals ontsteking van de zenuwen en andere dodelijke ziekten zoals tuberculose.

In voorgaande eeuwen was het gebruikelijk dat de Heilige Maagd Maria van Dulcis tijdens periodes van droogte werd meegevoerd in de processie opdat het zou gaan regenen..

De maagd verrichte zoveel wonderen dat hier elk jaar, in september, honderden pelgrims naartoe trokken. Omdat het aantal bedevaartgangers zo groot was en de pelgrims onderweg de druiven aten die zij tegenkwamen, vroegen de inwoners van Buera toestemming aan de bisschop om de datum van de bedevaartstocht te verzetten naar mei; dit aangezien de druiven het enige voedsel was waarmee zij zichzelf in leven hielden.

De bisschop gaf toestemming en tot op de dag van vandaag leggen de pelgrims, uit het nabijgelegen Alquézar en de omliggende boerendorpen, op de tweede zondag van mei een bedevaartstocht af naar het heiligdom van de Heilige Maagd Maria van Dulcis.

Volgens traditie wordt de tong van kinderen ingesmeerd met lampenolie die naast het altaar brand; hiermee zou de spraakzaamheid bevorderd worden.

In de bergen wacht ons het sanctuarium van la Virgen de la Carrodilla, een benaming die volgens de overlevering zijn oorsprong heeft in de verschijning van de maagd aan twee kolenhandelaars die hout gingen sprokkelen in de bergen. De maagd verscheen op hun kar en vroeg hen om daar een sanctuarium op te richten om haar te eren. Ze vertelden het verhaal aan de bewoners van Estadilla, maar die geloofden hen niet, ze dreven zelfs de spot met hun. Toen zij terugkwamen bij de maagd, verrichtte zij een wonder opdat ze geloofd zouden worden: de hand van een van de kolenhandelaars zou aan zijn wang geplakt blijven, zodat geen enkel mens in staat zou zijn deze weer los te maken. Hierna werden zij wel geloofd en werd er daar een sanctuarium opgericht.

Het beeld van de maagd wordt bovenop een kar getoond, waardoor sommigen menen dat deze benaming oorspronkelijk de verchristelijking is van een oude heidense verering van de godin Cybele. 

Volgens de traditie was er in 1650 in Casa Castro de Laluenga een pelgrim die, als dank voor de ontvangen gastvrijheid, een kind uit het huis genas. Toen hij zich voorstelde als San Antonio de Padua, gaf hij de familie de gave te genezen. Problemen met botten en gewrichten worden hier “Mal de los Castro” genoemd, omdat zij deze konden genezen.

Het zat zelfs zo dat als men iemand wilde bedreigen, dan werd diegene gewaarschuwd met de uitdrukking “te pego una cazada que te mando a Castro", wat zoveel wil zeggen als “ik geef je zo’n rotschop dat ik je naar Castro stuur”. 

De kapel van San Román (Barok 18^e eeuw) is vanaf haar oorsprong verbonden met de route van het vee, aangezien ze op de nomadische route ligt die de Pyreneeën (Broto) verbond met het lage land (Mequinenza).

Tot voor kort was de hermitage een podium voor exorcisme. Er wordt gezegd dat de beheksten daar een paar dagen vastgebonden aan de bedden van het hospitium verbleven, zich tussen kreten door omdraaiend, tot de duivel hun lichaam verliet.

Vandaag de dag wordt de godsverering er gehandhaafd door de viering van stipte en drukke bedevaarten.