Nasarre is sinds de jaren ’50 van de twintigste eeuw onbewoond, omgeven door braakliggend land. Er was hier een fraaie smederij en een prachtige put met een gewelfde kamer waar het water in bewaard werd, die bereikt werd door diverse trappen. De kerk van San Andrés uit de 11e eeuw (romaanse stijl uit Lombardijen) is iets afgezonderd van de bebouwing. In de 17e eeuw werden de toren en andere vertrekken tegen de kerk aan gebouwd, maar die zijn niet bewaard gebleven. 

De parochiekerk is gewijd aan Nuestra Señora de las Victorias en is een herdenking aan de slag bij Lepanto. Ze is gemaakt van steen, met uitzondering van de galerij van kleine halfpuntige bogen van baksteen waar de muren op uitlopen. Het bouwwerk stamt uit de 16^e en 17^e eeuw. De versiering van de toegangspoort, die dateert uit 1610, kondigt dan ook al de barokke stijl aan:

Als men de muren goed bekijkt, kan men er veel tekenen van steenhouwers ontdekken.

De toren, die vrij staat en gefundeerd is op de bergkam van zandsteen, kan bereikt worden via de trappen die in de rots gehakt zijn. Hij bestaat uit drie kernelementen, één vierhoekig en de andere twee achthoekig; de uitkijktorentjes aan de zijkanten werden gebruikt om stormen te bezweren.

De Nuestra Señora de la Asunción kerk werd aan het eind van de 12e eeuw gebouwd.

De constructie en versiering binnenin voldoen aan de romaanse stijl van eind 12e eeuw: halvecirkelvormige apsis, een schip met tongewelf, halve zuilen met kapiteeltjes, grof versierd met plantaardige en geometrische vormen...

De bouw duurde langer en toen de dertiende eeuw aanbrak werden de gotische invloeden duidelijk, zowel in het gewelf als bij de bogen.

Volgens de overlevering stond er in de 10^e eeuw op deze 673 meter hoge plaats een kasteel. Al heel vroeger werd er de afbeelding van de Maagd Maria vereerd, die in een amandelboom aan dominee Balandrán verscheen.

Het hele kloostercomplex bestaat uit gebouwen in verschillende stijlen uit verschillende periodes. De oudste delen, eind 13e eeuw, zijn de kloostergang en de kerk.

De middeleeuwse kerk werd bovenop een prominente heuvel gebouwd met stenen uit de steengroeve van Pueyo. Het oudste deel van de kerk is het schip, verdeeld in vijf secties die worden gescheiden door dikke puntvormige bogen met een vierkant profiel. De toppen van de gewelven, de zogenaamde sluitstenen, zijn versierd met de strepen van de vlag van Aragón, het wapen van de stad Barbastro of de amandelboom waarop het beeld van de Maagd verscheen.

Een groot metalen hek scheidt het schip van het koor van de kerk. Dit van oorsprong rechte hek werd in de 17e eeuw door een vijf delen tellende, meerhoekige versie vervangen. De ruimte werd overspannen met een halfronde koepel, steunend op pendentieven. Op deze driehoekige overgangsstukken zijn de wapenschilden van bisschop Alonso de Requeséns te zien, de geldschieter van de verbouwing. Er zijn nog slechts resten te zien van de schilderingen waarmee Diego Gutiérrez de kerk in 1786 decoreerde.

In een klein bijgebouw van de kerk bevindt zich de gotische graftombe van Sint-Balandrán, een zeer lange man. De traditie wil dat de huwbare jonge vrouwen van Barbastro in staat moeten zijn om met uitgestrekte armen de gehele lengte van de tombe te bedekken voor ze een huwelijk ambiëren.