Hoewel de Vero een smalle bedding heeft ter hoogte van Alquézar, werd er optimaal gebruikt gemaakt van het water. De watermolens, bruggen en waterkeringen die er nog staan zijn het bewijs van het intense gebruik van de rivier in het nabije verleden.
De dam van Alquézar heeft zijn oorsprong in de middeleeuwen liggen en het water dat hij vasthield werd via een sloot omgeleid naar een oude molen die er niet langer staat. Rond 1909 is de dam uitgebreid met betonwerk en is de sloot gecreëerd die we nu zien. Hiervandaan stroomt het water naar de turbines van een kleine watercentrale, die daar gebouwd is en waarbij de aanwezigheid van een oude molen benut is.
Terwijl u langs de rivier naar beneden loopt, gaan de scherpe kalkwanden over in afgeronde conglomeraten. Onder deze kliffen bevindt zich nog een waterkering of dam, die oorspronkelijk diende om de wieken van een zeer oude volmolen in beweging te krijgen.
De volmolen is een machine waarmee open weefsel wordt veranderd in stof met een dichtere structuur. De kracht van het water zet het wiel in beweging en daarmee de blokken die vervolgens de op de stof stampen totdat deze samengeperst is. Uit documenten is gebleken dat de volmolen van Alquézar uit 1190 stamt. Deze ontluikende pre-industriële activiteit – als men bedenkt dat dit soort machines in de 12e eeuw beginnen te verschijnen – is een teken van de voorspoed die de stad Alquézar in de middeleeuwen kende.
Later, tussen de 14e en 15e eeuw, kwam het waterrad in dienst te staan van de graanmolen die zo’n 200 meter lager staat.
Het water dat via een sloot naar het waterrad geleid werd, verzamelde zich in de poel. Zo was de molenaar ervan verzekerd dat het malen steeds door kon gaan zonder dat hij afhankelijk was van de wisselvallige wateraanvoer vanuit de rivier. Het water werd gulzig opgeslokt door de molen via de molensloten, zette de molensteen in werking en kwam er weer uit door de gleuf. Deze gleuven vormen het enige bouwkundige element dat de molen onderscheidt van een buitenhuis.
